Na een verwaarlozing in de ergste graad van onze blog....een heel erg kleine update.

We zijn in ieder geval beide weer veilig thuis. Liesbeth van maandag 15 oktober, ik door omstandigheden van de vrijdag voordien.

De laatste 3 ontbrekende weken in een notendop:

week 1:

- bekomen van hondenbeten
- veldwerk, veldwerk en nog eens VELDWERK
- afscheid en bedankjes
- het nationaal architectuur congress
- Omar & Cecilia
- Jan in Peru !

week 2+3:

Arequipa, Cuzco, Pisac, Machu Picchu, Manu Bio Reserve, Puno & het Titicacameer, Arequipa, Inpakken & Wegwezen...

Een meer uitgebreid verslag (met foto's) als waardig afscheid van onze blog mogen jullie een der dagen verwachten.

TOT SNEL !

PS: aan de leuvenaars: voor een exclusieve MEET & GREET met de sterren uit deze blog: 18 oktober, BAUHOUSE.

KUS !

esther

HET VERVOLG:

Gisteren zijn we 's ochtends dan om 8u30 terug naar Gooi-een-netje getrokken om op zoek te gaan naar de "dokter" die iets meer wist van Rabies en consoorten. Aangekomen in het beeldig kantoortje met valse klimop werden we onmiddellijk vies bekeken door de "dokter". Wie hier allemaal "dokter" of "ingenieur" wordt genoemd is ons nog niet zo duidelijk aangezien het erop lijk dat ze die titels mee uitdelen met de geboorteakte.
Toen ze Esther's inentingenkaart bekeek en zag dat Esther al drie inentingen had gekregen tegen Rabies, deelde ze vrolijk mede dat Esther gezond was en mocht beschikken. We hadden op voorhand al op de site van het Tropisch Instituut opgezocht hoeveel inentingen Esther nog moest krijgen, dus na wat geprotesteer en vieze blikken van onze kant werden we toch naar een andere "dokter" gebracht. Bleek later dat het anti-Rabies centrum alleen de honden behandelt...

Toen we op twee stoelen werden neergepland om nog maar wat te wachten op de "echte dokter", beslisten dat het geen kwaad kon om contact op te nemen met de dokter in België in verband met het 'hoeveel' en 'welke' inentingen we nodig gingen hebben. Toen de "echte dokter" eindelijk arriveerde, stelde ze dezelfde diagnose dat Esther geen inentingen meer nodig had en zei dat we mochten vertrekken. We wisten ondertussen zeker dat Esther nog twee inentingen moest krijgen, dus na eindeloos gekibbel, heen en weer gebel naar België, paniekaanvallen onzer wege en veel gevloek, kregen we het voor elkaar dat we teruggestuurd werden naar de Clinica Arequipa om daar de juiste inentingen op te halen.

Vandaag zijn we dan met de taxi op stap gegaan. Alvaro had Quique met Señor Alfonso meegestuurd om ons te beschermen tegen de honden, ware het niet dat Quique het proto-type van een Peruviaans homootje is. Gelukkig is Señor Alfonso 1m80 hoog en breed dus hebben we het deze keer overleefd zonder brokken.


Danseresjes op een schoolfeest waar we uitgenodigd werden. Ze werken hier heel fel met moralistische boodschappen, zo loopt Jesus hier rond in de gedaante van een chirurg en kreeg het achterste meisje op de foto een bordje met "prostitucion" op haar rug.

RABIES ALERT:

Vandaag waren we weer te velde getrokken met onze camera en kaarten om nog een dag veldwerk te verrichten in Mariano Melgar. We hadden niet direct de meest veilige buurt uitgekozen, maar het was noodzakelijk voor onze thesis om ons in de torrenteras te wagen. Normaal gezien vormt dat geen probleem en krijgen we alleen maar veel reactie van de mannelijke bevolking, vertragende voertuigen, sissen, smakken en voorstellen om mee een illegaal handelsparcour op te starten in België.

Maar het kon niet missen, dus toen we ons in een smal doodlopend straatje hadden gemanoevreerd met links een afgrond (de torrentera) en rechts een muur, en we iets te lang hadden staan foto's trekken van de torrentera, werden er drie honden op ons losgelaten door de lokale zatte bewoners van het achterste "complex". Esther was nog wat acher gebleven om de laatste geniale foto vast te leggen, dus toen er een wild blaffende hysterische stofwolk op ons afstormde, klampte Esther zich vast aan mijn rugzak en werd ik beschermd door Esthers lichaam. waarvoor ONEINDIG VEEL DANK!!!!
"blaffende honden bijten niet" blijkt dan ook een knoert van een fabel te zijn, aangezien er drie tanden en 35 krassen in Esthers been stonden...

Het klinkt misschien wat erger dan het er ondertussen uitziet, geen open wonden, veel bloeduitstortingen, maar de schrik hadden we wel te pakken.
Aangekomen in de Clinica Arequipa (een privé-kliniek) werden we nog niet eens binnengelaten maar werden we doorgestuurd naar Hospital Goyeneche (uitgesproken als: gooi een netje, een publieke kliniek bleek later) waar we het enige anti-rabies centrum in Arequipa konden vinden.

Het anti-rabies centrum bleek een bouwvallig kantoortje te zijn met valse klimop aan de muur ergens in de achteruithoek van een groot hospitaalcomplex (beeld je een foltercomplex in uit ne slechte film). De lokale bewoner van het kantoortje vond ons duidelijk te dom voor woorden toen we vertelden dat we in de torrentera waren gaan wandelen, maar wij vonden hem nog dommer toen hij op pediatrie (tussen de baby's) moest gaan vragen wat hij moest doen. De verantwoordelijke voor de pikuren werkte namelijk maar tot 15u30...

Toen we hem duidelijk hadden gemaakt dat de wonden nog niet waren proper gemaakt, bracht hij ons naar de emergencia afdeling. Daar beleefden we onze eerste aflevering ER live voor slechts 2 euro...

We werden binnengebracht in de OR en werden verteld daar te wachten op de chirurg. Voor ons lag de vorige nog op tafel wiens aangezicht ze nog aant hechten waren. Links konden we op de gang nog 2 patienten zien liggen, pas geopereerd en nog onder verdoving. Wat later werd een oude vrouw binnengewandeld en konden we van op de eerste rij zien hoe twee verpleegsters een pikuur in haar ontblote achterste duwden.

Toen was Esther aan de beurt..
Ineens stond er 6 man rond te tafel om een blik te kunnen werpen op die blanke deerne: "es de morbida del perro!" Toen nummer 7 kwam binnenwandelen en een domme opmerking gaf, begon iedereen hard te lachen, gezellig.. toen de chirurg moest vertalen waarom iedereen zo hard aan het lachen was: "they are happy you are here" ...

Morgen moeten we teruggaan voor deel 2 van het avontuur: de pikuren! de steriele naalden die we hebben meegebracht gaan dus toch van pas komen.

Moraal van het verhaal: Esther was ingeënt tegen rabies en Liesbeth niet...

Voor het vervolg, zie morgen!
Liesbeth & Esther



de bewuste torrentera waarvoor Esther haar leven in de strijd gegooid heeft

HOLA CHICOS !

Excuses aan onze trouwste fans voor het extreem verwaarlozen van onze blog...
Na onze trip naar de Colca Canyon zijn we helemaal aan het veldwerken/interviewen/meeten - geslagen.

In de eerste week was onze planning voornamelijk het analyseren van verschillende stedelijke weefsels in de stad. Maar dat was eventjes naast een toevallige en vrij bizarre lunch met een schepen van Mariano Melgar en de fantastische planningscapaciteiten van Sandra** gerekend.

(Sandra: de vrouw aan het hoofd van gea-desarrollo, het bureau dat onder de vleugels neemt en ons aan de meeste belangrijke contacten helpt. Buiten deze planningscapaciteiten niks slechts over Sandra te melden. Wij hebben haar stiekem ingeruild voor Alvaro als 'promotor' omdat we na deze paar weken niet meer zo een grote fan zijn beloftes die hij toch niet nakomt en vanalles en nog wat van dat..niet om over uit te wijden...het komt op het volgende neer Sandra is onze beschermengel vanaf nu )

Over de lunch...we passeren op weg voor een stevige dag veldwerk, per ongeluk de bewuste schepen die op een terras zit te lunchen. We vallen nog steeds op in het straatbeeld, en worden dus vriendelijk uitgenodigd om mee te lunchen. We moeten onze connecties onderhouden en kunnen het niet echt maken om nee te zeggen, lunchen met de schepen, niks mis mee....Tot op het moment dat het gesprek begint uit te wijden naar How old are you ? Are you married ? Do you have a boyfriend ? Do you have a Peruvian boyfriend ? Are all women in Belgium this beautiful ? Why are you so beautiful ? You have beautiful eyes....UHM ???? HALLO ! We eindigen de lunch met een aanbod voor een piknikdate met de burgemeester van Mariano Melgar en zijn schepen in de velden van Arequipa. 'We are very busy and will let you know something when we have time and return from Lima, CIAO' We hebben er niks meer van gehoord...we hopen dat zo te houden, mannen van rond de 40 zijn VER out of our league.

Voor de rest van de week...interviews met verschillende architecten, professoren en andere belangrijke, interessante mensen. Frans/Duits/Engels/Spaans...we ontwikkelden ons als ware polyglotten.

Zondag..vertrek naar Lima, 14h bus in luxueuze VIP-seats, onze reis kon niet meer stuk. DACHTEN WE ! Lima...vreselijkste stad ter wereld, dat schrijven ze er niet bij in de reisgids. Vochtig, koud, grijs met garantie op longaandoeningen...we hadden nog wel onze volledige strandoutfit bij voor de pacific ocean te verkennen.
Ons hostel was al niet veel beter..even vochtig en koud met garantie op nog meer aandoeningen allerlei. De receptioniste verwelkomde ons even warm met haar winterjas aan. De ontdekking van onze kamer zonder ramen en exclusieve extreem indringende rottende houtgeur zette de stemming voor de rest van de week. De talrijke haarballen in de douche en badkamer zorgden niet voor veel meer vreugde. Slechts deze kleine boodschap in de douche kon onze dag opfleuren: 'Please not to play the shower', wat we hier ook onder mogen verstaan.... Het werd allemaal nog beter toen Liesbeth dinsdagavond ziek werd. Gelukkig wachtte Esther haar beurt af tot vrijdag.

Buiten al het geklaag en gezaag bood Lima ons ook nog wel een overvloed aan informatie en meetings bij het 'Ministerio de Viviendas' (met dank aan Sandra om ons voor te stellen). En een nieuwe vriend, waar we nu weer niet vanaf geraken...gelukkig is Lima op een veilige afstand.

We waren in onze nopjes om zaterdagavond weer terug te kunnen vertrekken richting Arequipa.

Vandaag, maandag zijn we weer volop in gang geschoten. Na Lima dachten we wel wat zon verdiend te hebben, onze frele huidjes dachten er anders over..we zitten hier beide achter de computer in vuur en vlam. Toch maar het factor 50 smeerpatroon terug invoeren.

We hebben onze site van 200ha woestijn, heuvels en honden...helemaal verkend als echte (moderne) padvindsters met GPS/hoogtemeter in de hand, hypertrendy ;). Onderweg scharrelden we een nieuwe vriend op, Abel, die het terrein duidelijk beter kende dan wij. We waren onder de indruk om dergelijk normaal (lees: niet opdringerig: Bailar? Are all women in your country so beautiful ? Why are you so beautiful ? Your eyes are beautiful..Do you have a boyfriend ? 'yes I have a boyfriend' But do you have a Peruvian boyfriend ?,...) persoon hier tegen te komen. We dachten dat we tegen nu toch al wel SPAANS spraken, maar blijkbaar hebben we een of andere nieuwe taal gecreëerd die sterk op het Spaans lijkt. Abel was namelijk helemaal in de wolken dat hij ons 'Nederlands' verstond. (neem de man niet kwalijk dat hij niet weet waar België ligt, laat staan ooit van 'Nederlands' gehoord te hebben)
Nadat Abel ons verlaten had, en wij hem bedankt hadden met een handtekening, spijs en drank (lees: Chips Ahoy! en water) en een foto met ons, beleefden we weer enkele bijna-doods-ervaringen.

Rustig eten langs de kant van de weg..dachten we. Toen plots 2 wilde honden aangestormd kwamen vanachter de rotsen waar we zaten. Liesbeth gilde, Esther sprong onmiddellijk 2 meter naar beneden zonder zich enigzins te bekommeren om de GPS/het fototoestel/de rugzak/ het eten OF Liesbeth. (esther zegt: ieder voor zich in situaties als deze) Gelukkig lagen de honden aan de ketting en kwam alles en iedereen er maar met de schrik van af. Met verhoogde hartslag en knikkende knieën zetten we onze tocht verder. Nog nooit zoveel loslopende arrogante honden tesamen in 1 straat gezien. Na nog 2 wilde achtervolgingen in looppas waren we doodgelukkig in een taxi te kunnen stappen.

Veilig terug thuis, in 1 tintje roder.

Enjoy the pictures !

Esther & Liesbeth

keke de chocolata, onze overlevingstechniek in Lima

Grijze wolken in Lima.

onze site
nog steeds: onze site
Arequipa, een stukje van...

Liesbeth en onze nieuwe vriend Abel op Crocks...
nog meer site
nog..

dank u, Abel !

Het volgende filmpje hoort bij het verslag van zaterdagavond 2 september.

Het was pijnlijk.

onze update in fotoverslag:

maandag 27 augustus:

Tijdens ons veldwerk in Mariano Melgar komen we de parade van Burgemeesters en hoge Pieten tegen ter ere van de 42e verjaardag van het district. Jammer genoeg zijn we de enige toeschouwers van de parade, waardoor we ons niet kunnen verstoppen en worden we half onder dwang verzocht om mee te wandelen naar het vrij tot zeer saaie eindfestijn met speeches en van dat leuks. Het enige entertainment waren deze hilarische roodkapjes:



dinsdag 28 augustus:

Deze keer ECHT veldwerk op het gemeentehuis van Mariano Melgar, lees: stiekem de hele harde schijf van de afdeling ruimtelijke ordening kopiëren. We komen terug met MASSA'S informatie en 2 huwelijksaanzoeken.

's Avonds Martijn verlaat ons ! Nu waren ze nog met 3.

van klein naar groot: Melania, Liesbeth, Esther en Martijn

woensdag 29 augustus:

Op zoektocht in de bib en gesprek met Sandra en Manuel voor het bespreken van het verdere verloop van ons veldwerk.

Liesbeth vindt het DUIDELIJK interessant.

vrijdag 31 augustus:

We vertrekken op onze 3-daagse tocht door de Colca Canyon. Om 5h de la mañana staat Jaime (hai-mee) aan de deur om ons op te pikken. Onderweg nemen we ook nog een Canadees koppel mee. Rond 6h kruipen we met slaapoogjes op de bus voor een 5h durende, erg bewogen rit naar Cabanaconde, vertrekpunt van ons hele avontuur.

de bat-hoom

zichten vanuit de bus

de plaatselijke taxies

hier lacht ze nog

Esther in looppas

...net echt

Jaime doet voor hoe het nog ECHTER moet

Esther na het proberen van de coca-bladeren...geen echte aanrader

afdaling (1000m) accomplished

na het opmaken van een inventaris van het aantal blaren...een steriele nachtrust in ons primitieve hutje met enkel kaarslicht en 4 lama-dekens

zaterdag 1 september:

de hutjes bij het ochtendgloren

Liesbeth en de douche bij het ochtendgloren

Pascal, Geneviève, Liesbeth en het pannekoekenfestijn

terug op pad...

zicht op de OASIS met zalige zwembaden en palmbomen en...





...de helse weg terug naar boven die erna komt

**: tussen OASIS en TOP geen beeldmateriaal meer wegens het gebrek aan adem en een teveel aan bijna-doodservaringen omdat we zo koppig waren om geen ezels te nemen.

Het Canadese koppel professionals was zo sympathiek om achter ons te blijven zodat we op ons eigen tempo onze dodentocht konden afleggen. Bij deze fungeerden ze niet alleen als mentale back-ups maar eveneens als waterbevoorraders bij zwakke momenten. Echte engeltjes ! Toen we door hun watervoorraad heen waren en ook de zon stillaan begon te zakken en het erop leek dat we wilden gaan pick-nicken op de berg vroegen ze beleefd of ze door mochten wandelen omdat het toch wat fris begon te worden. Eens aangekomen op de top hadden we dus een 2-koppig publiek dat ons onder luid gejuich en handgeklap onthaalde.

na 4h afzien en 1200m hoger...de top !

moe maar voldaan

***: voor een betere inleving in onze toestand op zaterdagavond verwijzen we graag naar het filmpje in de blog hierboven van Liesbeth in pijn

zondag 2 september:

Om 7h vertrekken we naar de Cruz del Condor...het uitkijkpunt voor het spotten van Condors en toeristen.

**** voor Astrid: de Condors zijn niks vergeleken met de kippen bij oma


moe

Na de Cruz del Condor, onze laatste stop in de thermale baden van Chivay. 40 hete graden voor het losweken van deze 2 stijve harken.

Voila..we hebben het overleefd, het was ondanks alles een geslaagd weekend. Nu terug aan het werk...

Zoenen en tot de volgende update !